Tadeusz Makowski (ur. 29 stycznia 1882 w Oświęcimiu, zm. 1 listopada 1932 w Paryżu) to polski malarz tworzący głównie w Paryżu. Wychowany w atmosferze artystycznego Krakowa od młodzieńczych lat miał częsty oraz intensywny kontakt ze sztuką. Studiował filologię klasyczną oraz polską na Uniwersytecie Jagiellońskim, w latach późniejszych wyjechał do Paryża gdzie spędził resztę życia, czasem odwiedzając przyjaciela w Bretonii.
Częstym tematem przejawiającym się w dziełach malarza były sceny z sielskiego, wiejskiego życia, ale także teatralnych przedstawień, balów maskowych oraz maskarad.
Cechy twórczości: zamiłowanie do ozdobnej, secesyjnej kolorystyki, zainteresowanie scenografią teatralną, doskonała gra świateł oraz cieni, wyraźny kontur oraz geometryczne przedstawienie form.
Wybrane dzieła: Kolejarze, Autoportret z paletą i ptaszkiem, Chłopcy z fujarkami, Dziad i baba, Maskarada.
Tadeusz Makowski, jako wybitna postać w świecie postimpresjonizmu, jest szeroko ceniony za swoje przełomowe podejście do formy i koloru. Twórczość tego artysty często wykraczała poza tradycyjne metody, łącząc naturalistyczne motywy z intensywnym emocjonalnym zaangażowaniem i symbolicznym znaczeniem. Prace Tadeusza Makowskiego charakteryzują się złożonością kompozycyjną i bogatym użyciem kolorów, co pozwala na głębsze zrozumienie ludzkiej psychiki oraz natury. Jego dzieła, pełne innowacji, nie tylko kształtowały rozwój postimpresjonizmu, ale również inspirowały przyszłe pokolenia artystów.
Postimpresjonizm, który rozwinął się pod koniec XIX wieku, stanowił naturalne przedłużenie impresjonizmu, choć odrzucił jego ograniczenia na rzecz silniejszego nacisku na abstrakcyjne formy i symboliczną głębię. Ta epoka w sztuce charakteryzuje się eksploracją bardziej intensywnych barw, innowacyjnymi formami oraz emocjonalnym wyrazem, który wykracza poza zwykłe przedstawienie sceny. Postimpresjoniści, tak jak ich poprzednicy, nadal koncentrowali się na osobistym wyrazie, jednak z większym zainteresowaniem na strukturalnym i symbolicznym poziomie, co otworzyło drogę nowym kierunkom w sztuce XX wieku.
