Władysław Ludwig Ślewiński (ur. 1 czerwca 1856, zm. 24 marca 1918 w Paryżu) to jeden z przedstawicieli Młodej Polski oraz secesji. Jego kuzynem był malarz Józef Chełmoński i to on namówił młodego Ślewińskiego na wstąpienie do Szkoły Rysunkowej Wojciecha Gersona. Szybko jednak z niej zrezygnował, co absolutnie nie przeszkodziło mu w zostaniu wybitnym malarzem.
Swoją karierę artystyczną rozpoczął stosunkowo późno. Praktycznie wszystkie lata podczas których tworzył spędził we Francji, do której uciekł przed Urzędem Finansowym po klęsce w zarządzaniu majątkiem Pilaszkowice, który odziedziczył po śmierci matki. Niezwykłą umiejętnością Ślewińskiego było ukazanie nastroju w jakim znajdował się twórca podczas malowania portretów, zgodnie z zasadami malarstwa syntetycznego, a nostalgia oraz tęsknota za ojczyzną przejawiała się w jego twórczości niezależnie od kraju w jakim aktualnie przebywał.
Cechy twórczości: miłość do morza, która często ukazywała się w jego pracach, delikatna, charakterystyczna linia, miękkość oraz płynność form, linearyzm, umiejętne połączenie prostoty z dekoracyjnością, zamiłowanie do spokojnych pejzaży, surowych widoków oraz skromnych barw.
Wybrane dzieła:
Piwonie, Sierota z Poronina, Czesząca się kobieta, Kobieta z rudymi włosami, Wiejska dziewczyna w żółtej chustce.Władysław Ślewiński, jako wybitna postać w świecie postimpresjonizmu, jest szeroko ceniony za swoje przełomowe podejście do formy i koloru. Twórczość tego artysty często wykraczała poza tradycyjne metody, łącząc naturalistyczne motywy z intensywnym emocjonalnym zaangażowaniem i symbolicznym znaczeniem. Prace Władysława Ślewińskiego charakteryzują się złożonością kompozycyjną i bogatym użyciem kolorów, co pozwala na głębsze zrozumienie ludzkiej psychiki oraz natury. Jego dzieła, pełne innowacji, nie tylko kształtowały rozwój postimpresjonizmu, ale również inspirowały przyszłe pokolenia artystów.
Postimpresjonizm, który rozwinął się pod koniec XIX wieku, stanowił naturalne przedłużenie impresjonizmu, choć odrzucił jego ograniczenia na rzecz silniejszego nacisku na abstrakcyjne formy i symboliczną głębię. Ta epoka w sztuce charakteryzuje się eksploracją bardziej intensywnych barw, innowacyjnymi formami oraz emocjonalnym wyrazem, który wykracza poza zwykłe przedstawienie sceny. Postimpresjoniści, tak jak ich poprzednicy, nadal koncentrowali się na osobistym wyrazie, jednak z większym zainteresowaniem na strukturalnym i symbolicznym poziomie, co otworzyło drogę nowym kierunkom w sztuce XX wieku.
Polski
English
