Olga Helena Karolina Boznańska herbu Nowina (ur. 15 kwietnia 1865 w Krakowie, zm. 26 października 1940 w Paryżu). Malarka ludzkich dusz, jedna z najwybitniejszych polskich artystek okresu Młodej Polski. To portrety przyniosły jej największą sławę. Pracowała głównie w swojej pracowni, częstym motywem jej obrazów są widoki z okna, które malarka obserwowała na co dzień. Boznańska, często w ramach nauki kopiowała dzieła starych mistrzów odwiedzając Pinakotekę. Twierdziła, że właśnie dzięki temu nauczyła się malować. Pobyt w Monachium był najbardziej płodnym okresem w życiu malarki.
Na zarzuty krytyki o smutek wyzierający z jej obrazów reagowała:
„Cóż ja zrobię, że smutne? Nie mogę być inną, niż jestem, jak podkład smutny, to wszystko, co na nim wyrośnie, smutnym musi być…”
Boznańska zmarła w swojej pracowni, samotnie, podobnie tak jak żyła. Jej obrazy pozostały jednak wiecznie żywe, a wystawy obrazów malarki do dziś odnoszą wielkie sukcesy.
Wybrane dzieła: Anemony, Dziewczynka z chryzantemami, Imieniny babuni, Portret młodej kobiety w bieli, Portret dwojga dzieci na schodach.
Olga Boznańska, jako wybitna postać w świecie postimpresjonizmu, jest szeroko ceniona za swoje przełomowe podejście do formy i koloru. Twórczość tej artystki często wykraczała poza tradycyjne metody, łącząc naturalistyczne motywy z intensywnym emocjonalnym zaangażowaniem i symbolicznym znaczeniem. Portrety Olgi Boznańskiej charakteryzują się złożonością kompozycyjną i bogatym użyciem kolorów, co pozwala na głębsze zrozumienie ludzkiej psychiki oraz natury. Jej dzieła, pełne innowacji, nie tylko kształtowały rozwój postimpresjonizmu, ale również inspirowały przyszłe pokolenia artystów.
Portrety artystki, odzwierciedla ewolucję sztuki w kierunku postimpresjonizmu. Artysta eksploruje nowe możliwości wyrażania emocji i idei za pomocą zróżnicowanych technik malarskich. W swoich pracach zaskakuje widzów swoją intensywnością emocjonalną i głębią symboliczną, które są charakterystyczne dla postimpresjonizmu. Jej dzieła nie tylko przedstawiają portrety ciekawych ludzi, ale także pozytywnie oddziałowują na percepcję, co czyni je estetycznym elementem, który jest w stanie doskonale wpasować się w powierzchnię mieszkania lub nadać niepowtarzalny smak w przestrzeni biurowej.
Postimpresjonizm, który rozwinął się pod koniec XIX wieku, stanowił naturalne przedłużenie impresjonizmu, choć odrzucił jego ograniczenia na rzecz silniejszego nacisku na abstrakcyjne formy i symboliczną głębię. Ta epoka w sztuce charakteryzuje się eksploracją bardziej intensywnych barw, innowacyjnymi formami oraz emocjonalnym wyrazem, który wykracza poza zwykłe przedstawienie sceny. Postimpresjoniści, tak jak ich poprzednicy, nadal koncentrowali się na osobistym wyrazie, jednak z większym zainteresowaniem na strukturalnym i symbolicznym poziomie, co otworzyło drogę nowym kierunkom w sztuce XX wieku.
